ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΝΤΑ

Είναι δύσκολο στις μέρες να εμπιστευτούμε και να επενδύσουμε σε ανθρώπους  και καταστάσεις χωρίς δεύτερες σκέψεις και σενάρια καταστροφής. Προβάλλουμε μία εικόνα του εαυτού στους γύρω μας, μέσα από τη κοινωνική μας ζωή, και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, υψώνουμε τείχη και πείθουμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε αυτάρκεις και ολοκληρωμένοι. Έτσι, ο άλλος καλείται να πάρει έναν δευτερεύοντα ρόλο, μοιραία. Φτιάχνουμε έναν  ψευδή εαυτό , κρατώντας αποστάσεις, από φόβο μην μας πληγώσουν. Μην καταλάβουν ότι η ανάγκη που έχουμε για συντροφικότητα είναι η δύναμη που μας οδηγεί να αναζητάμε κάποιον να έρθει κοντά μας. Δηλώνουμε παντοδύναμοι και αυτάρκεις, παρόλο που μέσα μας γνωρίζουμε πόσο ανάγκη έχουμε ένα άλλο μισό να καλύψει το δικό μας κενό. Και πολλές φορές φοβόμαστε να δείξουμε και να εκφράσουμε πόσο διαθέσιμοι είμαστε εμείς να τον δούμε και αναμειχθούμε συναισθηματικά μαζί με τον άλλο. Δημιουργώντας λοιπόν τη φούσκα μας, και φτιάχνοντας τα σενάρια της τέλειας σχέσης και του συντ

Ένα φαινόμενο που απασχολεί τους γονείς τη σημερινή εποχή είναι  ο εθισμός των παιδιών  στην παιδική, προεφηβική και εφηβική ηλικία  στα Video Games  (“Gaming Disorder”) . Πλέον τα παιδιά περνούν ένα μεγάλο μέρος της ημέρας τους με συσκευές τεχνολογίας (κινητό, tablet, υπολογιστής, κονσόλες gaming) παίζοντας παιχνίδια εικονικής πραγματικότητας, συνήθως online. Τα συμπτώματα του “Gaming Disorder”  είναι η  έλλειψη ελέγχου  του ατόμου στην  έναρξη , τη  διάρκεια , τη  συχνότητα  και την  ένταση  του παιχνιδιού, η προτεραιότητα που δίνεται έναντι των άλλων καθημερινών ενδιαφερόντων και η αύξησή του παρά τις αρνητικές συνέπειές του στη συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξή του ατόμου (οικογενειακοί και κοινωνικοί δεσμοί, εκπαίδευση, διατροφή, ύπνος). Είναι σύνηθες τα παιδιά και οι έφηβοι που παρουσιάζουν αυτά τα χαρακτηριστικά να εμφανίζουν παράλληλα και άλλες προβληματικές συμπεριφορές, πχ  διαταραχές ελέγχου των παρορμήσεων ,  ΔΕΠΥ ,   κατάχρηση ουσιών . Σύμφωνα με έρευνες το ά

Όταν έρθει η στιγμή της ενηλικίωσης, φαντάζει δύσκολο σε πολλούς γονείς να αναγνωρίσουν και να αποδεχθούν ότι το μικρό τους, πλέον είναι ένας  ανεξάρτητος νεαρός ενήλικας, με κριτική σκέψη , έτοιμος να αναλάβει τις ευθύνες των πράξεων του, να διαχειριστεί και να κάνει τις επιλογές του. Διανύοντας τα παιδικά και εφηβικά χρόνια, αναγνωρίζουμε πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η δική μας στάση ως γονείς, τα όρια που θέτουμε και το περιβάλλον που δημιουργούμε για το παιδί, στην αυτονομία του. Η διαδικασία αποχωρισμού από το ενήλικο παιδί Παράλληλα όμως μία πολύ σημαντική διεργασία στην οποία καλείται ο γονιός να υποβάλει τον εαυτό του είναι η προετοιμασία του για την αποσυγχώνευση και τον αποχωρισμό με το ενήλικο πλέον παιδί του. Οι συμπεριφορές που έχουμε ως γονείς προς τα παιδιά, έχουν σημαντικές επιπτώσεις στη  διαμόρφωση της προσωπικότητας  τους, στην ενήλικη ζωή τους και φυσικά στη σχέση που θα αναπτύξουν μαζί μας. Ένας γονιός λοιπόν που δυσκολεύεται να επικοινωνήσει με το ενήλικ

Φίλος, συνάδελφος, σύντροφος, παιδί, γονέας, επαγγελματίας. Αυτοί είναι κάποιοι από τους ρόλους που λίγο πολύ όλοι στην καθημερινότητα μας καλούμαστε να αναλάβουμε. Ρόλοι οι οποίοι εναλλάσσονται ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο κινούμαστε και με τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε στην κάθε δεδομένη περίπτωση. Πίσω από κάθε ρόλο κρύβονται η ικανότητα μας να αντιλαμβανόμαστε και να κατανοούμε το περιβάλλον, ο τρόπος με τον οποίο επιλέγουμε να σχετιστούμε και η συμπεριφορά που υιοθετούμε παίρνοντας κάθε φορά τον αντίστοιχο ρόλο. Ο καθένας μας λοιπόν καλείτε να παίξει έναν ρόλο, που συνειδητά ή ασυνείδητα διαμορφώνει τις σχέσεις που αναπτύσσουμε με τον κοινωνικό μας περίγυρο, τα όρια που θέτουμε και που μας θέτουν. Τι μπορεί να σημαίνει ο κάθε ρόλος που επιλέγουμε για εμάς και την προσωπικότητα μας; Πόσο ασφαλείς νιώθουμε μέσα από το εκάστοτε προσωπείο που επιλέγουμε; Τι θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει η επιλογή μας για τον τρόπο με τον οποίο φαντασιωνόμαστε – έχουμ

Σύμφωνα με το Αγγλικό Λεξικό της Οξφόρδης το συναίσθημα ορίζεται ως «οποιαδήποτε αναταραχή ή αναστάτωση του νου, αίσθημα, πόθος. Οποιαδήποτε σφοδρή ή εξημμένη ψυχική κατάσταση». Θυμός, θλίψη, φόβος και αγάπη είναι μερικά από τα βασικά συναισθήματα που βιώνουμε ανάμεσα στα εκατοντάδες άλλα συναισθήματα μας, που ίσως δεν είναι εύκολο να αποδοθούν με λέξεις. Αναγνωρίζοντας λοιπόν, πόσο καθοριστικό ρόλο παίζουν τα συναισθήματα μας και ο τρόπος που τα αναγνωρίζουμε και τα βιώνουμε, στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τους άλλους, καθίσταται σημαντικό, ένα άλλο χαρακτηριολογικό μας γνώρισμα: η  ενσυναισθητική ικανότητα . Πρόκειται για την ικανότητα μας να συναισθανόμαστε, να αντιλαμβανόμαστε και να κατανοούμε τον άλλο. Συναισθηματική Νοημοσύνη και Ενσυναίσθηση Ο Dr Daniel Goleman, καθηγητής του Harvard University και συγγραφέας του βιβλίου «Συναισθηματική Νοημοσύνη: Γιατί το EQ είναι πιο σημαντικό από το IQ;» αναφέρει ότι για κάθε αρμονική σχέση, η ρίζα της φροντίδα

Συχνά έχουμε την αίσθηση ότι οι γύρω μας, μας αδικούν και μας φέρονται άσχημα, παραδείγματος χάριν ένας ζηλόφθονος σύντροφος, ένας επικριτικός γονέας, ένας ανυπόφορος συνάδελφος. Βλέπουμε παντού εχθρούς και μας διαφεντεύει το αίσθημα της αδικίας νιώθοντας ανήμποροι να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας. Τι συμβαίνει όμως όταν ο κύριος εχθρός μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός ; Όταν μέσα από τις προβολές μας στους άλλους, μεταθέτουμε τα δικά μας οδυνηρά συναισθήματα; Όταν στη δυσκολία μας να αναγνωρίσουμε και να διαχειριστούμε τον φόβο, την αγωνία και την ενοχή μας, επιτρέπουμε στους «κακοποιητές» μας να γίνουν εκείνοι οι διαβιβαστές των δικών μας συναισθημάτων, για εμάς; Σύμφωνα με τον  Freud  οι άμυνες λειτουργούν στο άτομο ως ένα μέσο να αποφύγει την αναβίωση οδυνηρών εμπειριών του παρελθόντος με φόβο ότι κάτι τέτοιο θα του προκαλούσε ανυπόφορη ψυχική οδύνη. Σύμφωνα με τη Nancy McWilliams στην « Ψυχαναλυτική Διάγνωση » ένα άτομο με αμυντική συμπεριφορά προσπαθεί να αποφύγει ή να διαχε

Το διαζύγιο είναι μια επίπονη διαδικασία τόσο για το ζευγάρι όσο και για τα παιδιά. Όταν λοιπόν έρθει εκείνη η μέρα που οι γονείς θα πρέπει να ανακοινώσουν επίσημα στα παιδιά ότι η «μαμά και ο μπαμπάς» δεν θα είναι πλέον μαζί, θα πρέπει να είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι και διαθέσιμοι, ώστε να το διαχειριστούν όσο το δυνατόν καλύτερα, με σκοπό να το βοηθήσουν να αντιμετωπίσει τις νέες αλλαγές στη ζωή των παιδιών, να μειωθεί η όποια πιθανή επίπτωση στην ψυχική τους υγεία και να ξεπεραστεί το τραύμα. Η αντίδραση του παιδιού μπορεί να είναι έντονη, και να χρειαστεί αρκετό καιρό να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει στο σπίτι και τι αλλαγές πρόκειται να ακολουθήσουν. Η δύσκολη περίοδος που θα ακολουθήσει, τόσο για εσάς όσο και για το παιδί θα είναι δύσκολη και θα χρειαστεί χρόνο για να ξεπεραστούν τα όποια προβλήματα μπορει να προκύψουν. Οι αντιδράσεις του παιδικού ψυχισμού στο διαζύγιο Μέσα από τη διαδικασία του διαζυγίου οι όποιες δυσκολίες προκύψουν στη μετάβαση του παιδιού στη